මගේ ගොක්කොල පෝරුවේ කතාව....

මට ඇත්තටම මේ සිද්දි දාමය සිහි උනේ බිඟුවා ගෙ ගුමු ගුමුව ඇහිලා..

මං පෝරු නැංගෙ මීට අවුරුදු තුනකට විතර කලින්... ඔය පිංතූරෙ තියෙන්නෙ ඒ පෝරුව...හැමදාම ඔය දේවල් දකිද්දිමට පුංචි ආඩම්බරයකුත් එක්ක හීං සතුටක් දැනෙනවා...

අපි මුලින්ම එකඟතාවයකට ආවා.. රුපියලක්වත් ණය වෙන්නෙ නැහැ කියලා.. හැබැයි බොරු කියන්න ඕනෙ නැහැ.. සම්පූර්ණ ක්‍රෙඩිට් එක දෙමව්පියන්ටයි මගේ සඳටයි අයිති වෙන්න ඕනෙ..අපි කිසිම දෙයක් ක්‍රෙඩිට් වලට කලේ නැහැ..

දැන් ඔයාලා හිතනවා ඇති අපි මාර සල්ලි කාරයෝ කියලා.. මොන පිස්සුද?.. දින තීන්දු වෙද්දි අපි දෙන්නම ඉගන ගෙන ඉවර කළ ගමන් රැකියා වලට ආධුනිකයෝ..

අපි වැඩේ පටන් ගත්තා.. සාරිද.. මල්ද... පෝරුද.. අරවද මේවද.. එකක් ඉවර වෙනකොට එකක්... අපේ ජෙනරේෂන් එකේ පළමු වෙඩින් එක... කමෙන්ට්ස් ගොඩයි... "ලොකු දුව අර හාදයව කසාද බඳිනවලු"... ආරංචිය මිසයිලයක් වගේ ගම් නියම් ගම් පසාරු කරගෙන දෙවනත් කලා..

හැමදාම හවසට ප්‍රශ්න පත්‍ර වලට උත්තර ලියන්න මටයි අම්මිටයි තාත්තිටයි සිද්ද වෙනවා..

අර ඔහෙ ආව ගිය කොලුවමද? - ඔවු
කොහෙද ගන්නෙ? - ගෙදර
ඉඩ ඇතිද? - ඇති
දෙවෙනි මනමාලි කව්ද? - කවුරුත් නැහැ
මල් කුමරියෝ කී දෙනාද? - එකෙක්වත් නැහැ
බොන්න දෙනවද? - නැහැ
කෑම කොහෙන්ද? කේටරින්

පෝරුව? - ගොක්කොල

හුඟක් වෙලාවට ප්‍රශ්න රිපීට් වෙනවා..

කාලයාගේ ඇවෑමෙන් කට්ටියට තෙරුනා සිම්පල් ඇන්ඩ් ස්වීට් කියලා.. ඉතින් කට්ටිය වැදගත් ප්‍රශ්නයක් අහන්න පටන් ගත්තා.. " අපෙන් මොනවද ලොකු දුවට ඕනෙ?"... .............. ෂහ්.. මාරයි...
 
මං මගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශය ඉදිරිපත් කලා.. " මට වීදුරු කෝප්ප පිගන් එපා!!! මෙන්න ලිස්ට් එක... පුලුවන් දෙයක් කරලා දෙන්න..." මං නෑයින්ට කිව්වා.. මේ ආරංචිය අර මිසයිලයේ බැන්ද මල් වෙඩිල්ලක් වගෙ හතර අත එලිය කරගෙන පුපුරා ගියා...ආඩම්බරයි කියන්නත්.. ලිස්ට් එක අලෙවි උනා.. පුංචිඅම්මගෙන් ඇඳුම් සහ ඇන්දවීම, මල් කලඹ, පැකේජ් එකට ට්‍රන්ස්පොර්ට් පවා ඇතුලත්.. ආච්චිගෙන් කැවිලි.. එක්කෙනෙක් ඇල්බම් එක.. එතකොට නංගි රස්සවට ගිහින් මාස තුනකුත් නැහැ.. එයාගෙන් වෙඩින් පොටෝ... තව මෙකී නොකී අයිටම් ඉස්සරහින් තනි තනිව හෝ සමූහ වශයෙන් නම් ලියවෙන්න පටන් ගත්තා..
මට පවුල් වලල්ල තුළ ලොකු ආත්ම විස්වාසයක් ගොඩ නැගුනා.. ඇත්තමයි!!!


ඉතින් මේ ලිස්ට් එකේ නෑදෑයෙක් නොවන කෙනෙක්ගෙන් ලැබිච්ච තෑග්ග තමයි ඔය පින්තූරෙ තිබ්බ පෝරුව..මංගල්ලෙට දවස් කීපයකට කලින් මනමාළයා කටුනායක හරහා ගෙදරට සේන්දු වුනා.... ඉතින් අපි දෙන්නා අවුරුදු හතක් තිස්සෙ අමාරුවෙන් ගොඩනැගූ අත්තිවාරම මත ඉදි කළ පෝරුවට නැග්ගහම දැනිච්ච අභිමානය අදටත් අපිව ජීවත් කරවනවා.. අර කිව්වා වගේ රුපියලක්වත් ණය නැතුව කොන්ද කෙලින් තියාගෙන පෝරුව උඩට සැහැල්ලුවෙන් නැගලා සියල්ලන්ගෙම හිස් වලට උඩින් බලද්දි දැනුන සුවය කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නැහැ..
 
මේ සියල්ල අවසානයේ තෑගි ලැබුන ලියුම් කවර එහෙම්මම අපි අතට දෙන්න තරම් උතුම් හදවත් දෙමාපියන්ට තිබුනා.. අපි ෆික්ස් ඩිපොසිට් එකක් දාලා කොම්පියුටර් එකක් ගත්තා... එදා මගේ ඇහැට මුලිච්චි වෙච්ච හැම දේම අදටත් මං සලකන්නෙ ජයග්‍රහනයෙ සංකෙත හැටියට..
 
(ටච් වූඩ්) අපි දෙන්න අදත් සතුටින්..