දරු සෙනෙහසට කව් ගී ලියවුනා මදී...........

ඉතාම සිත්ගන්නා සුළු සංවේදී ගීයකින් "පිය සෙනෙහසට කව් ගී ලියවුනා මදී" කියලා මලිනි ජයරත්නයන් කියනවා.. ඒත් "යෝද ඇලේ වීරිය වුන අප්පච්චී" "ගෙඩි සියයක් බිම හෙලුවත්" "මිදුලේ වැලි මාලිගාවෙ" වගේ ගීත මට මතක් වෙනවා..

හැබැයි දරු සෙනෙහසට නම් කව් ගී ලියවුනා හොඳටම මදී...... මට එහෙම කියන්න හිතුනා. මම කියන්නෙ දරුවන්ගෙ හිතේ අම්මා තාත්තා ගැන උපදින ආදරය ගැන.. ඒකට කියන වචනයක්වත් තියනවාද කියලා මට ඔලුවට එන්නෙ නැහැ.. "දරු සෙනෙහස" කියන්නෙත් දෙමව්පියො දරුවන්ට දක්වන ආදරයට..

මං දන්න "දරුවන්" 75% කට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් තමන්ගෙ දෙමව්පියන් වෙනුවෙන් සාමාන්‍ය රටාවෙන් ඔබ්බට ගිහිං කැප කිරීම් කරන අය... පුංචිකාලෙ අම්මලා තාත්තලා දීපු දෙවල් වලට මානසික ණය ගෙවන අය.. බොහෝ දෙනා ඉතා ඉහළ පොලී අනුපාතික වලට යටත් වෙලත් සතුටින් ඒ දේ කරන අය.. (ඔයාලා එකඟ වේද මන්දා? )

මං ඊයෙ සෙනසුරාදා දවසෙ හිමීට කල්පනා කරලා බැලුවා මේ ගැන.. මේ කිසිම දෙයක් සංඛ්‍යා ලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ගත්ත දත්ත නෙවෙයි... පුද්ගලිකව මං දන්නා අඳුනන "දරුවන්" ගෙ ලිස්ට් එකක් හදලා පොඩි සර්වේ එකක් කරලා බැලුවා... ඒකෙ ප්‍රතිඵල තමයි ඔය කිව්වෙ..

"මහළු දෙමව්පියන් වැඩිහිටි නිවාස වලට යැවීම කියන්නෙ සමාජමය ප්‍රස්නයක් බවට පත් වෙලා.." දෙමව්පියන් ගැන කතා කරද්දි ඕක තමයි හොඳටම මාකට් කරන්න පුළුවන් කතාව...
 
 

 
තවත් කියනවානම් "ඒ නිසා ආච්චිලා සීයලා දරු මුණුබුරන්ට දෙන සුන්දර ළමා අත් දැකීම අපේ දරුවන්ට නැති වෙලා.. " කතාව මෙහෙම දිගට දිගට යන්න පුළුවන්..
 
 

මං පහුගිය අවුරුදු 10-12 කාලෙ අරන් බැලුවා... (මේ කාලෙ මගේ රාමුව විදියට අහු වෙන්නෙ මේක මං වැඩිහිටි "දරුවෙක්" විදියට ගත කරපු කාලෙ නිසා වෙන්න ඇති ) දරුවන් ලොකු මහත් වෙද්දි.. දෙමව්පියෝ උන්ගෙන් "නිදහස්" වෙන කාලෙ වෙද්දි, ඔවුන් ආවේණික නොවුවත් එකිනෙකාට සුවිශෙෂී පොදු ගැටළු වලට මුහුණ දෙනවා...
 
 

දියවැඩියාව.. පිළිකා.. ඔත්පළ වීම්... නීතිමය ප්‍රශ්න.. මානසික ප්‍රශ්න.. රැකියා අහිමි වීම්... විශ්‍රාම වැටුප මදි නිසා තවත් රැකියා කිරීම්... දරුවන්ට දෙන දේ දුන්නාට පසු අසරණ අඩපණ වීම්.. මේ තියෙන්නෙ ප්‍රස්න වලින් සමහරක්...
 
 

දරුවන් බොහෝ දෙනෙක් ජීවත් වෙන්නෙ දෙමව්පියන්ගෙ මේ වේදනාව පපු කුහරයේ රඳවාගෙන.. ඔයාලා එකඟ වෙයිද මන්දා?


අනේ... කාටහරි පුළුවන්නම් මගේ හිතේ තියන ගීතය ලියන්න.............?
 

හාෆ් ෂීට් එකක් නැති පොලෝසිය... "හෙට එන්න"

මේක මට ගිය සතියෙ ඇත්තටම වෙච්චි එකක්...


මගේ ඩ්‍රයිවින් ලයිසම නැති උනා ටික කාලෙකට කලින්... ටික කිව්වට ටිකක් මත් නෙවෙයි. ඉතින් ඔන්න අපේ ආණ්ඩුවෙන් කාර් එහෙම ලාබ කළාට පස්සෙ.. මට ඔය ලයිසොමේ වටිනා කම ටික ටික තේරෙන්න ගත්තා..

දත් සිල්පය පෙන්නල තමයි ලයිසොම ගත්තෙ.. හැබැයි මට ඉන්න අර අණ්ඩපාල මල්ලි කියපු කේළමක් නිසා මට ඩ්‍රයිව් කිරීමේ වරම අහිමි උනා.. ඔය අහිමි වීමෙන් ටික කාලෙකට පස්සෙ ඉගෙන ගන්න රට ගියායින් ඔන්න ඉතින් සුක්කානම මට නොදන්නා මිත්‍රයෙක් බවට පත් උනා...ලයිසමත් එක්ක පර්ස් එක පොකට් ගහලා දැනට අවුරුදු අටක් විතර.. ඉතින් මේ වැල් වටාරම් ටික සංක්ශිප්ත කළාම කොටින්ම මට ලයිසන් තිබ්බට එලවන්න බෑ... ( හිකිස් )
 
 

මේ ලයිසම හදා ගන්න කියලා හිතලා දාන තුන්වෙනි පොලිස් එන්ට්ට්‍රිය දාන්න ඔන්න මම ගිය සතියෙ අහල පහල පොලිසියකට ගොඩ උනා..
 
 


පළවෙනි එන්ට්‍රිය දාද්දි නං එන්ට්‍රිය දාල කොපිය ගන්න මාසයක් විතර ගියා.. දෙවෙනි එන්ට්‍රිය දාද්දි ඔන්න කාබන් කොපියක් පහුවදාම දුන්නා..ඔය සිද්දි දෙකම උනේ නුවර..
 
 

 
මෙදා සැරේ ඔන්න කොළඹ මහනගර සභාවක එන්ට්‍රිය දැම්ම කියමුකො.. එන්ට්‍රියේ වචන 100 යි... ඒකෙ කොපිය ගන්න වචන 100ක විතර ලියුමක් ලියන්න ඕනෙ.. ඔන්න ඉතින් මං ලියුම ලියන හැටි හිතන ගමන් එතන හිටිය මිස් ගෙන් ඇහුවා හාෆ් ෂීට් කොලයක් ගන්න පුලුවන්ද කියලා... "හාෆ් ෂීට් කොළ නැහැ.. කබඩ් එකේ තියනවාද දන්නෙ නැහැ ලොක් කරලා තියෙන්නෙ...".. දැන් ඉතින් මොකද කරන්නෙ.. වෙලාව 4.00 යි..
 
 

මං ඉතිං ළඟම තියන යාලුවෙක්ගෙ ගෙදරකට ගිහින් කොලයක් ඉල්ලන් ලියුම ලියාගෙන ආවා.. 4.25 යි..පාලන අංශයට දෙන්න කිව්ව නිසා කෙලින්ම එතෙන්ට ගියා.. මේස පුටු 10ක් විතර කැරකෙන පංකා වලට යටින් තිබුණා.. කවුරුත් නැති නිසා එලියෙ කවුන්ටරේ හිටිය රාලහාමිගෙන් විමසීමක් කළා.. " දැන් 4.25ත් පහු වෙලා.. එයාලා නාන්න ගිහිං.. හෙට එන්න".. "සර් මං ජොබ් එකක් කරන කෙනෙක්.. පුළුවන්නම්..."                  "එක සැරයක් කිව්වනෙ හෙට එන්න" ..
 
 

රාළහාමිට "හෙට එන්න" කියන්නෙ වචන දෙකක් විතරක් වෙන්න පුළුවන්.. ඒත් මට? කෙටි නිවාඩුව.. අවසරය.. රැස්වීම්... උදෙන්ම කරන්න තියන වැඩ....?